Βαρβάρα Σπυρούλη, Dragon Fish Οι συρμάτινες κατασκευές της Βαρβάρας Σπυρούλη στην ατομική της έκθεση με τίτλο “Χωροδυναμικά Πεδία” στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών είναι μία σύγχρονη γλυπτική που συνδυάζει αναφορές στο σήμερα με ορισμένα από τα θεμελιώδη ζητήματα στην ιστορία της μεταπολεμικής γλυπτικής.
Οι γεωμετρικές δομές της είναι συρμάτινα επιτοίχια, επιδαπέδια ή κρεμάμενα πλέγματα, χωρίς όγκο και βαρύτητα. Μοιάζουν με αέρινα μεταλλικά κεντήματα. Διακριτή είναι η παράδοση της μοντέρνας τέχνης ως προς την διερεύνηση του καλλιτεχνικού μέσου, των ορίων ζωγραφικής και γλυπτικής, τέχνης και πραγματικότητας. Πατώντας σταθερά σε αυτή την παράδοση, αποτελεί, κατά μία έννοια, σύγχρονη παραλλαγή ή μετεξέλιξή της.
Ομως τα γλυπτά της Σπυρούλη δεν εξαντλούνται σε μία «φορμαλιστικού τύπου» αναζήτηση. Ιδιαίτερη σημασία μοιάζει να κατέχει στη δουλειά της η έννοια και η νοηματοδότηση του κενού χώρου, του αρνητικού χώρου που δημιουργούν τα διάκενα ανάμεσα στις συρμάτινες γραμμές των κατασκευών. Τα έργα διερευνούν το άυλο, τη σχέση του χώρου με την κίνηση, δηλαδή του χώρου με τον χρόνο. Κατευθύνουν τις αισθήσεις ως προς αυτό που δεν είναι ορατό με την έννοια ότι δεν είναι υλικό.
Τα έργα της φανερώνουν με διαφορετικούς τρόπους τις ισορροπίες ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται και το «αόρατο». Τα περίτεχνα σχήματα, οι συρμάτινοι σκελετοί που ξεδιπλώνονται σε σχήματα και επιφάνειες, κρύβουν ώρες δουλειάς και πάλης με το ίδιο το υλικό. Υποδηλώνουν την σωματικότητα που υπαγορεύει η γλυπτική είτε ως μέρος της καλλιτεχνικής διαδικασίας, είτε ως θέαση (το σώμα του θεατή που κινείται στο χώρο και το τρισδιάστατο της γλυπτικής). Αντίστροφα, οι ελαφριές, αιθέριες κατασκευές και η σημασία του κενού χώρου υπενθυμίζουν την άλλη όψη μίας εξίσου υπαρκτής και ολοένα και πιο κυρίαρχης, άυλης πραγματικότητας.
Το σύγχρονο πλαίσιο μίας κυρίαρχης ψηφιακής πραγματικότητας τους προσδίδει εδώ διαφορετική κατεύθυνση και επίκαιρη στόχευση. Ο χειρισμός του χώρου στα έργα της ίσως να αντανακλά έναν υπαινιγμό στην ψηφιακή πραγματικότητα. (Η ίδια έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Ε.Μ.Π. με αντικείμενο την Εικονική πραγματικότητα και την Τέχνη).
Τα έργα της Βαρβάρας Σπυρούλη οπτικοποιούν αυτές τις δύο δυναμικές, δεν δημιουργούν όμως αντιθέσεις αλλά συναρτήσεις. Έχει κανείς την αίσθηση ότι επιζητούν ένα αρμονικό σύνολο αλλά καταλήγουν στο ότι η αρμονία υπάρχει στην ροή, στις σχέσεις ανάμεσα τα πράγματα, στην κίνηση και όχι στην στάση. Το έργο δεν ολοκληρώνεται ποτέ, είναι πάντα ανοιχτό όπως και τα δίκτυα, τα πλέγματα ανάμεσα σε σχήματα και γραμμές.
Η κοινωνική κριτική της δικτύωσης στην οποία αναφέρεται η ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά στον κατάλογο της έκθεσης θα μπορούσε ίσως να εντοπιστεί σε κάποια έργα που φέρουν πιο κυριολεκτικά σύμβολα όπως οι στερεωμένες πάνω στις κατασκευές, μικρές, χρωματιστές εθνικές σημαίες. Αν και κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την σημασία αυτών των συμβόλων, η συνολική αίσθηση είναι ότι η καλλιτέχνης μιλά για την δικτύωση γενικότερα και πιο αφαιρετικά, στο πλαίσιο μίας γλυπτικής που προσπαθεί να φέρει σε διάλογο την γραμμή με τον όγκο, να ενσωματώσει την κίνηση, να οπτικοποιήσει άυλο και να καταστήσει το θεατή ενεργό. Μία γλυπτική «χορογραφία» με ρυθμό, που κάνει το μάτι προέκταση του σώματος δημιουργώντας νοητές διαδρομές, μία δουλειά που τιμά τον χειρισμό του υλικού και την χειρωνακτική δουλειά που κρύβεται πίσω από την γλυπτική καθώς και τις μοντέρνες αναζητήσεις της γλυπτικής.
H έκθεση “Χωροδυναμικά Toπία” της Βαρβάρας Σπυρούλη είναι επισκέψιμη διαδικτυακά στον ιστότοπο της γκαλερί.
TAGS
